رابطه واقعی ما با فرزندانمون زمانی شکل می گیره که به,اشتراک گذاشتن احساساتمون دوطرفه باشه؛
والدین با فرزندان و فرزندان با والدین، به این ترتیب اتصال صمیمی سالم و یک همدلی بین دو طرف شکل میگیره.
در نتیجه بچه ها احساس می کنن که افکار و عقایدشون، آسیبها و احساساتشون ، پیروزی ها و شکستهاشون در قلب والدین جا داره و بالعکس. احساس می کنن با تمام ضعف ها و قوت هایی که دارند مورد احترام و پذیرش هستند. و این همون زمانی هست که کودک، خانواده را محیطی امن و قابل اعتماد میدونه ….
کمبود چنین روابط با کیفیتی در کودکی میتونه زمینه ساز خیلی از مشکلات در نوجوانی بشه.